بزرگترین محل برخورد سیارکی روی زمین کجاست؟ | برخوردی که ۸۵ درصد حیات زمین را نابود کرد!
تاریخ انتشار: ۲۵ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۷۱۶۱۱
به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از مارکا، گفته می‌شود ساختاری که در استرالیا کشف شده است، نتیجه بزرگترین برخورد سیارکی در تاریخ زمین است. ساختار دنیلکوین (Deniliquin) که در اعماق زمین در منطقه نیو ساوت ولز استرالیا پنهان شده، تا ۵۲۰ کیلومتر عرض دارد و رکورد دهانه وردفورت با عرض نزدیک به ۳۰۰ کیلومتر در آفریقای جنوبی را که پیش از این بزرگترین برخورد سیارکی در نظر گرفته می‌شد، شکسته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
برخورد سیارکی که موجب شکل‌گیری آن شده، احتمالا در جریان رویدادی رخ داده است که با عنوان رویداد انقراض دسته‌جمعی اردویسین پسین شناخته می‌شود و حدود ۴۵۰ تا ۴۰۰ میلیون سال پیش رخ داده است. در آن رویداد، نزدیک به ۸۵ درصد گونه‌های حیات روی زمین، منقرض شد. ساختار دنیلکوین اولین بار در سال ۱۹۶۰ توسط تیمی از زمین‌شناسان دانشگاه سیدنی کشف شد، اما اینکه این دهانه در نتیجه برخورد سیارک ایجاد شده، سال ۲۰۱۹ تایید شد.
قطر متوسط ساختار دنیلکوین حدود ۱۰ کیلومتر است. این برخورد سیارکی، انرژی‌ای معادل حدود ۱۰۰ میلیون مگاتن تی‌ان‌تی آزاد کرد که بیش از ۱۰۰۰ برابر انرژی آزادشده توسط بمب اتمی هیروشیما است. این برخورد باعث ایجاد دهانه‌ای به عرض حدود ۵۲۰ کیلومتر و انفجاری شد که امواج لرزه‌ای آن در سراسر سیاره پخش و همچنین باعث آتش‌سوزی، سونامی و سایر بلایای طبیعی شد.
بیشتر بخوانید:
انقلاب در علم فیزیک با کشف نیروی پنجم در طبیعتدانشمندان معتقدند برخورد این سیارک تاثیر قابل توجهی بر آب و هوای زمین داشته است. گرد و غبار و زباله‌های پرتاب شده به جو، باعث نرسیدن نور خورشید به زمین و سرد شدن سیاره شد. اعتقاد بر این است که این انجماد ممکن است موجب انقراض بسیاری از گونه‌های گیاهی و جانوری شده باشد که در آن زمان روی سیاره زمین زندگی می‌کردند.
سیارک‌های بزرگ دیگری که با زمین برخورد کردهاندبرخورد سیارکی دوره پرمین-تریاس: حدود ۲۵۲ میلیون سال پیش، سیارکی در سیبری روسیه سقوط کرد. دهانه‌ای که بر اثر این برخورد ایجاد شد، به نام دهانه زمینی ویلکس یا دهانه بیدوت شناخته می‌شود و قطر تخمینی آن حدود ۳۰۰ کیلومتر است.
برخورد کرتاسه-پالئوژن: تقریبا ۶۶ میلیون سال پیش، یک سیارک به قطر حدود ۱۰ کیلومتر با شبه جزیره یوکاتان مکزیک برخورد کرد.
برخورد سادبری: حدود ۱.۸۵ میلیارد سال پیش، یک سیارک به قطر تقریبا ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر در منطقه کنونی سادبری در کانادا برخورد کرد.
کد خبر 780750 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها کره زمین نجوم - سیاره - ستاره دانشمندان فضامنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: کره زمین نجوم سیاره ستاره دانشمندان فضا برخورد سیارکی برخورد سیارک سال پیش
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۷۱۶۱۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حقایق پنهان درباره ماه
ماه یکی از سیاره‌های نزدیک به کره زمین می‌باشد که این کره دارای قطر حدودی ۳۵۰۰ کیلومتری می‌باشد و شب‌ها با انعکاس نور خورشید به سطح کره زمین، منجر به روشنایی این کره می‌شود. با این حال کره ماه دارای حقایق پنهان و بسیار جالبی است که بی شک شاید هر یک از ما اطلاعات کافی و زیادی نسبت به این کره نداشته باشیم.
ماه بوی باروت می‌دهد
به گفته فضانوردان آپولو ۱۱، ماه بویی دارد که به لباس‌های فضایی، تجهیزات و نمونه‌های جمع‌آوری‌شان چسبیده بود و وقتی یکی از اینها در محیط قرار می‌گرفت دوباره بوی ماه قابل تشخیص بود. فضانوردان این فضاپیما اولین کسانی بودند که پا روی کره ماه گذاشتند. آنها این بو را فلزی توصیف کردند، چیزی شبیه بوی باروت سوخته یا بوی هوا پس از خاموش‌شدن ترقه. به احتمال زیاد منشأ این بو یک واکنش شیمیایی بین ماده‌ای در غبار ماه و اکسیژن موجود در هواست. البته نمونه‌های ماه روی زمین بو ندارند و پژوهشگران می‌گویند این باید به دلیل یک واکنش موقت باشد.
ماه هم «ماه‌لرزه» دارد
همان‌طور که مناطقی از سیاره ما با زلزله تکان می‌خورند، ماه‌لرزه‌هایی هم اتفاق می‌افتد. البته مدت آنها طولانی‌تر و شدت آنها ضعیف‌تر از زلزله‌های روی زمین است. دانشمندان می‌گویند این لرزش‌ها می‌تواند دلایل مختلفی مانند برخورد شهاب‌سنگ‌ها، تغییرات دما، گرانش زمین و ... داشته باشد. آنها ماه‌لرزه‌ها را در چهار طبقه دسته‌بندی کرده‌اند: عمیق، حرارتی، شهابی و سطحی. لرزه‌های حرارتی معمول‌ترین لرزه‌ها هستند و شدت زیادی ندارند. لرزه‌های حرارتی به دلیل اختلاف دمای شب و روز ایجاد می‌شود، لرزه‌های شهابی هم به دلیل برخورد شهاب‌سنگ‌ها اتفاق می‌افتد. اما لرزه‌های شدید و طولانی زیر سر لرزه‌های سطحی ماه هستند.
محصول یک برخورد غول‌پیکر است
نظرات مختلفی درباره شکل تولد ماه وجود دارد، اما پذیرفته‌ترین توضیح درباره چگونگی شکل‌گیری ماه، نظریه برخورد بزرگ نامیده می‌شود. طبق این نظریه سیاره‌ای به اندازه مریخ با زمین اولیه برخورد کرده و ابری از این برخورد تشکیل می‌دهد که در نهایت بعد از چندین میلیون سال به ماه تبدیل می‌شود. به گفته موزه تاریخ طبیعی لندن شواهدی از این برخورد را می‌توان در نمونه‌های گرفته‌شده از ماه در ماموریت‌های آپولو پیدا کرد. این یافته‌ها نشان می‌دهد ترکیب ماه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با ترکیب زمین‌شناسی زمین دارد که این به دلیل همان برخورد و جداشدن بخشی از زمین قدیمی است.
ما همیشه یک طرف ماه را می‌بینیم
شاید برایتان عجیب باشد ولی ما فقط یک طرف ماه را می‌بینیم، زیرا ماه دقیقا با همان سرعتی که به دور خود می‌چرخد به دور زمین هم می‌چرخد و این‌طوری ما فقط یک طرف آن را می‌بینیم. از همین‌جا اصطلاح «نیمه تاریک ماه» گرفته شده که در واقع درست نیست، زیرا سمت دور ماه همان مقدار نور خورشید را دریافت می‌کند که قسمت نزدیک و سمت زمینِ آن دریافت می‌کند. ماه به طور دایم رو به سطح زمین است. به این معنی که یک روز کامل ماه (مدت زمانی که طول می‌کشد تا ماه یک بار به دور خودش بچرخد) حدود ۴ دقیقه است؛ بنابراین اگر ماه اصلا نمی‌چرخید می‌توانستیم طرف‌های دیگر ماه را ببینیم.
منبع: روزنامه خراسان
باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی خواندنی‌ها
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند